Τι να πεις για αυτό το βιβλίο-ωδή στην Νέα Υόρκη και το Μανχάταν!!! Εξαιρετικό από την πρώτη έως την τελευταία του σελίδα!!!Αν ήταν τραγούδι, θα ήταν το "Autumn in New York", αν ήταν τραγουδίστρια, θα ήταν η Billie Haliday, αν ήταν ποτό, θα ήταν σίγουρα ένα dry martini, αν ήταν φυσικό τοπίο, θα ήταν τα συγκλονιστικά όρη Αdirondack, αν ήταν ξενοδοχείο, θα ήταν οι υπερπολυτελείς σουίτες του Plaza, αν....αν....αν.....η λίστα είναι ατελείωτη. Απλά αφεθείτε στη γοητεία της ζωής των ηρώων και ζήστε και εσείς λίγο την λάμψη αυτής της πόλης και αυτής της εποχής.

Αυτή τη φορά ο Amor Towles με την «Καλή Κοινωνία» δίνει ένα εκπληκτικό πορτρέτο της Ν. Υόρκης την εποχή 1938-1940.Έχει λίγο από άρωμα Φιτζέραλντ; Ίσως ναι. Από το «Υπέροχος Γκάτσμπυ » με την έλξη του πλούτου και τις ανίερες συμμαχίες (1922) μέχρι το Καλή κοινωνία (1938) έχουν περάσει πολλά χρόνια - άλλωστε δεν τίθεται θέμα σύγκρισης, αλίμονο-.Κι αν στον Υπέροχο Γκάτσμπυ κυριαρχούσε το αμερικάνικο όνειρο – υποκινούμενο από μια ψευδαίσθηση – αυτή του κεντρικού ήρωα -, εδώ πλανάται η αμφισβήτηση της upper class και η απαξίωση της ανόδου, με διάφορα μέσα, στις τάξεις των πλουσίων.Είναι δύο διαφορετικές εποχές, δύο διαφορετικές ματιές, δύο διαφορετικές καταθέσεις απόψεων.Η αίγλη της εποχής αυτής, που σηματοδότησε την αρχή του τέλους της οικονομικής ύφεσης, δεν έπαψε να γοητεύει. Όταν δε, δίνεται μέσα από τον «φακό» του Amor Towles γίνεται ιδιαίτερα ελκυστική. Οι σκηνές που διαδραματίζονται κάτω από λαμπερά φώτα αλλά και σκοτεινά δρομάκια του Μανχάταν της Ν. Υόρκης, περνούν από μπροστά σου σαν από ασπρόμαυρο φιλμ που σε τυλίγει με τη γοητεία του.Autumn in New York, why does it seem so inviting? Αγαπά να τραγουδά η Κέιτ διαβάζοντας Άγκαθα Κρίστι, ή Ντίκενς και μένοντας σταθερή στις επιλογές της, αν και το παιγνίδι της αναρρίχησης είναι πολύ δελεαστικό.Κύρια αφηγήτρια στο μυθιστόρημα απλώνει τις σκέψεις της και τους προβληματισμούς της συνειδητοποιώντας πως δεν θα ήθελε να είναι απλά μια μαριονέτα, απομυζώντας όμως κάθε τι όμορφο και μένοντας ταυτόχρονα αποστασιοποιημένη.«Αν ερωτευόμαστε μόνο τους ανθρώπους που είναι ιδανικοί για μας, τότε δεν θα γινόταν τόση φασαρία για τον έρωτα » σχολιάζει ένας φίλος της Κέιτι και εκείνη συμφωνεί και προχωρεί παρακάτω.Χωρισμένο σε τέσσερις μεγάλες ενότητες, φθινόπωρο, χειμώνας, άνοιξη και καλοκαίρι, το μυθιστόρημα του Τowles έχει αρκετές αναφορές στη λογοτεχνία – Ντίκενς, Άγκαθα Κρίστι, Τσέχωφ, Χεμινγουέι, Βιρτζίνια Γουλφ – και πολλά αποφθέγματα ειπωμένα μέσα από την Κέιτι που είναι η κεντρική ηρωίδα και ταυτόχρονα η μοναδική σχεδόν φωνή στο βιβλίο.Αξίζει να διαβαστεί το ντεμπούτο του Amor Towles. Τα διαπιστευτήριά του είναι :Η δυνατή πένα του, οι άκρως γοητευτικές και ατμοσφαιρικές περιγραφές του, τα μηνύματά του και οι ενδιαφέροντες ήρωές του.Όσο για τη μετάφραση του βιβλίου από τη Ρηγούλα Γεωργιάδου, ένα έχω να πω μόνο. Είναι εξαιρετική!