Η μπαλάντα του θλιμμένου καφενείου σε μια προσεγμένη έκδoση με την εξαιρετική μετάφραση του Μιχάλη Μαρκόπουλου και το εξίσου εξαιρετικό εισαγωγικό σημείωμα από τη Βάννα Κατσαρού, δεν μπορώ να πω ότι ήταν έκπληξη για μένα, γιατί απλά εδραίωσε την αγάπη μου για τα έργα της Carson McCullers. Στην ομότιτλη νουβέλα κυριαρχεί η δεσποινίς Αμέλια, η ιδιοκτήτρια του καφέ, μια ανδρόγυνη φιγούρα, τεράστια και αλλήθωρη, ο καμπούρης νάνος Λάιμον που της κλέβει την καρδιά, και ο γοητευτικός πρώην άνδρας της – για μόνο δέκα ημέρες – Μάρβιν που όμως κρύβει τη δυσμορφία του μέσα στην ψυχή του. Ένα ερωτικό τρίγωνο αναπτύσσεται και σημαδεύεται από την ανολοκλήρωτη αγάπη. Η ιστορία διαδραματίζεται σε δύο χρόνους. Το «τώρα» και το πριν. Το «τώρα» είναι θλιβερό όπως ο κόσμος της MacCullers, έρημο και μοναχικό. Κυρίως οι ήρωες κινούνται στο «πριν», εκεί όπου «ζωντανεύει» το καφενείο παράλληλα με την άνθιση της παράξενης ηρωίδας και τη δημιουργία του ερωτικού τριγώνου, εκεί όπου η μουσική της μπαλάντας ξεχύνεται όμορφη και γλυκιά ποτισμένη από τον άδολο έρωτα της δεσποινίδας Αμέλια. Στο «Wunderking »– βαθιά αυτοβιογραφικό όπως τονίζει στην εισαγωγή του βιβλίου η Βάννα Κατσαρού -, ηρωίδα είναι ένα παιδί θαύμα που ο κόσμος του αναποδογυρίζει. Στον «Τζόκει » ο ήρωας βυθισμένος στη θλίψη μετά τον τραυματισμό του πιο στενού του φίλου, επαναστατεί με τον δικό του τρόπο στην εξουσία. Στο «Η μαντάμ Ζιλένσκι κι ο βασιλιάς της Φινλανδίας» η ηρωίδα για να μπορέσει να σταθεί στα δικά της μάτια καταφεύγει στη μυθοπλασία και στο ψέμα. Στο «Ο παρεπίδημος» ο ήρωας λαχταρά την οικογενειακή θαλπωρή. Το «Ένα οικιακό δίλημμα» θέτει αμείλικτα τα θέματα της αλκοολικής συζύγου και μητέρας. Και τέλος το υπέροχο «Ένα δέντρο, ένας βράχος, ένα σύννεφο» είναι μια ωδή στην αγάπη! Επιγραμματικά θα μπορούσα να πω ότι κυρίαρχα στοιχεία των επτά ιστοριών είναι η οδύνη της ανεκπλήρωτης αγάπης, αλλά και η σπαρακτική αναζήτησή της, η απέραντη θλίψη, η αβάσταχτη μοναξιά, η έλλειψη της οικογενειακής θαλπωρής και της συντροφικότητας, η συντριβή και η αποδοχή-υποταγή των ονείρων, αλλά και η αντίσταση – μεταφορικά πάντα – στην εξουσία (ο Joker).