Η μουσική κατακλύζει αυτό το βιβλίο. Άλλοτε είναι σε αλέγκρο κι άλλοτε σε αντάτζιο. Οι διέσεις και οι υφέσεις των συναισθήματων, μοιάζουν ομοίως με μουσικό μέτρο. Κατά το νιτσεϊκό πρότυπο, η μουσική καθορίζει τα πάντα, είναι η υπέρτατη τέχνη. Ακόμη και το νόημα της ζωής, ένα από τα κλειδιά αυτού του μυθιστορήματος, μοιάζει να είναι σαν παρτιτούρα που άλλοτε είναι καθαρογραμμένη κι άλλοτε της λείπουν σημαντικές νότες για να ηχήσει ευφρόσυνα.

Διονύσης Μαρίνος, Bookpress

[...] στη Γερτρούδη [...] ούτε η όμορφη γλώσσα, ούτε η θεσπέσια εικόνα της κεντρικής ηρωίδας, ούτε η αγάπη για τη μουσική είναι ικανές να φέρουν την ευτυχία, προσφέροντας διαρκώς μια αίσθηση ανικανοποίητου. Ειδικά σε έναν κόσμο διαρκών ταραχών και αδυσώπητης ατομικότητας, ένα τέτοιο μήνυμα, που προτάσσει την ενδοσκόπηση πέρα από τα όρια της κυριαρχίας της εικόνας, λειτουργεί ακόμα και σήμερα, ειδικά στις πιο νεαρές ηλικίες, ως πυξίδα.

Τίνα Μανδηλαρά, LiFO

«Η βράβευση του Έσσε […] τιμά ένα ποιητικό επίτευγμα που στο σύνολό του απεικονίζει τον αγώνα ενός ανθρώπου που ακολουθεί την κλήση του με σπάνια πίστη».

Από τη βράβευση του Χέρμαν Έσσε με το Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1946

«Όσο οι άνθρωποι θα παλεύουν ανάμεσα στην ανάγκη να είναι ο εαυτός τους και τη δυσκολία να το πετύχουν αυτό ο Έσσε θα παραμένει ζωντανός — πράγμα που είναι ακόμη καλύτερο, ίσως, από το να είσαι μεγάλος συγγραφέας».

The New Yorker