Κοιτάω τον εαυτό μου στον καθρέφτη. Πουλάκι μου, με συντρέχω. Οι χημειοθεραπείες γαμάνε. Κοίτα εσένα, μωρέ. Μόνο εσένα κοίτα. Τα νεφρά μου, τα πνευμόνια μου, η καρδιά μου που αγκομαχάει. Να ήταν κι η ψυχή ένα όργανο! Να το βλέπουμε, να το ανατέμνουν ανατόμοι, να το πιάνουμε στα χέρια μας, πώς να το πω; Χαζά το λέω; Να το εκλαμβάνουμε ως άρρωστο όταν αρρωσταίνει, όπως όλα τα όργανα. Ένα σήμα πόνου συναγερμός! Να λέμε «Πονάει η ψυχή μου» και οι δίπλα να κινητοποιούνται. «Δείξε μου πού ακριβώς πονάς;» να ρωτούν κι εμείς να δείχνουμε. «Πρέπει να το δεις αμέσως. Μην το αφήνεις», να σε τρομάζουν. «Σπεύσε για εξετάσεις». Να προτείνουν ένα φάρμακο που πήρε και ένας φίλος τους, να πιέζουν να δεις γιατρό. Κι άλλο γιατρό, κι άλλο γιατρό. «Να πάρεις κι άλλη γνώμη», να σπρώχνουν με γουρλωμένα μάτια. Να σε ρωτάνε ανήσυχοι «Πόσο, δηλαδή, έχεις;». Να ξέρεις ότι ξέφυγε η τιμή σου από το επιτρεπτό όριο, όπως για τη χοληστερίνη, για την πίεση, για το ζάχαρο. Να υπήρχε ψυχόμετρο! Αυτό! Ναι! Να υπήρχε ψυχόμετρο.

Τρεις γυναίκες σπάνε τη σιωπή τους. Τη σιωπή ενός βαλτωμένου γάμου με ένα «καλό παιδί». Την οικογενειακή συνωμοσία σιωπής μιας σεξουαλικής κακοποίησης. Τη σιωπή μιας αμίλητης περιόδου κατάθλιψης. Τρεις ιστορίες που μου κατέθεσαν σ’ εκείνες τις αίθουσες των μείον των νοσοκομείων, σ’ εκείνα τα θηριώδη μηχανήματα. «Κρατήστε την αναπνοή σας... Μην αναπνέετε... Τώρα αναπνέετε». Ναι! «Τώρα αναπνέετε!» Ανέπνευσαν. Έτσι το ένιωσα... Αχ και να υπήρχε ψυχόμετρο!...

Η συγγραφέας μιλάει με τρεις συν-αδελφές της σπάζοντας τη σιωπή τους. Τη σιωπή ενός βαλτωμένου γάμου με ένα «καλό παιδί». Την οικογενειακή συνωμοσία σιωπής μιας σεξουαλικής κακοποίησης. Τη σιωπή μιας αμίλητης περιόδου κατάθλιψης. Μας μιλάει, εντέλει, για το πόσο συνδέεται η νόσος με την ψυχή και πως όλα θα ήταν αλλιώς αν μετρούσαν τον πόνο της ψυχής ως επείγον περιστατικό οργάνου του σώματος...