Οι παρομοιώσεις του ''με γέλιο, σαν να χάραζες μάρμαρο με σκουριασμένο τενεκέ'', οι αντιθέσεις του ''ίδρωναν, παγωμένοι μέσα τους'' αλλά και οι παραινέσεις του ''έπρεπε να ξεχαστούν με πειθαρχημένη λογική λωτοφάγου'', σε παρασέρνουν σ' έναν χορό ανάγνωσης, που δεν θέλεις να τελειώσει.
Ο Ξανθούλης σε μια από τις καλύτερες ώρες της συγγραφικής του διαδρομής, μας χαρίζει ένα αριστοτεχνικό μυθιστόρημα.
Πηνελόπη Χριστάκου, Λέσχη Ανάγνωσης Σπάρτης
[Ο Γιάννης Ξανθούλης] Μας καλεί να πιάσουμε το χέρι του και να μπούμε στο τρένο της ζωής, των πόνων, της αγάπης, των αναμνήσεων, σε όλα αυτά που συνθέτουν αυτό που είμαστε και μέσα από μια όμορφα νοσταλγική ιστορία να αλιεύσουμε τα μαργαριτάρια της προσωπικής μας μνήμης.
Βιολέττα Ειρήνη Κουτσομπού, fractalart.gr
Στο βιβλίο δεν υπάρχει συγκεκριμένη απάντηση και καλώς δεν υπάρχει. Γιατί ένα καλό βιβλίο δε γράφεται για να δώσει απαντήσεις, αλλά για να θέσει ερωτήματα. Να λειτουργήσει ως ένας ακόμα καθρέπτης. Αν θα τον κοιτάξουμε κατάματα για να δούμε την πραγματική εικόνα είναι καθαρά προσωπική επιλογή.
Η επιλογή του συγγραφέα είναι να στήσει τον καθρέπτη απέναντι μας και ο Ξανθούλης στο «γάμο» του αυτό πετυχαίνει.
Μιχάλης Πιτένης, newsinnews.gr
