Από τα πιο ωραία βιβλία που έχω διαβάσει. Υπέροχη πλοκή που δεν με έκανε να το αφήσει στιγμή από τα χέρια μου. Έχοντας διαβάσει αρκετά βιβλία του κ. Κρομμύδα μπορώ να πω ότι το συγκεκριμένο είναι ονειρικό. Η αφήγηση ήταν τόσο ωραία λες και είχες κάποιον απέναντι σου να σου αφηγείται όλα τα γεγονότα. Το περιεχόμενο του είναι ρομαντικό-δραματικό και συνάμα ιστορικό, βασισμένο και σε αληθινά γεγονότα που με έκανε να αισθανθώ την ιστορία πιο κοντά μου και να είμαι συνεχώς συγκινημένη για την ιστορία των πρωταγωνιστών. Το μπράβο είναι λίγο για αυτό το βιβλίο. Ο καθένας που αγαπά τα βιβλία πρέπει να το έχει στην βιβλιοθήκη του!

Απλά υπέροχο!!!

Υπέροχο!

Η πένα του συγγραφέα που ενώνει το παρελθόν με το παρόν είναι πραγματικα από χρυσό! Ένα από τα καλύτερα βιβλία που έχω διαβάσει ποτέ μου και τολμω να πω, έχοντας διαβάσει όλα τα βιβλία του Κ. Κρομμυδα, το καλύτερο του!

Δεν ξέρω πώς να αρχίσω να αποτυπώνω τα συναισθήματά μου για αυτό το βιβλίο, που, μόνο βιβλίο δεν το λες...Είναι σα να έχεις μπροστά σου έναν ηλικιωμένο άνθρωπο που σου αφηγείται την ιστορία, κι εσύ τον ακούς σκεπτόμενος πως δεν γίνεται όλα αυτά να είναι πραγματικά γεγονότα. Μικρά κεφάλαια με εναλλαγές από το παρελθόν στο παρόν και πάλι πίσω ώστε να νιώθεις παράλληλα τις ιστορίες χωρίς να σου αφήνουν κενά. Μικρές δόσεις νέων στοιχείων κάθε φορά που σε κρατάνε, ΟΧΙ σε αγωνία αλλά, σε προσμονή. Γιατί η προσμονή κρύβει και την λύτρωση μέσα της. Καθ' όλη την ανάγνωση κρατήθηκα πολλές φορές μόνο στο βούρκωμα και σταμάταγα για λίγο. Άρχιζα ξανά χωρίς να χρησιμοποιώ σελιδοδείκτη γιατί απλά πήγαινα εκεί που είχα σταματήσει, νιώθοντας έτσι ακόμη πιο έντονα ότι δεν διαβάζω βιβλίο, αλλά τον χρόνο με όλα τα γεγονότα που κουβαλάει. Γεγονότα που αποδεικνύουν τα παιχνίδια της μοίρας αλλά και, πώς διαμορφώνουν τη ζωή οι πόλεμοι, οι αποφάσεις, η παραμικρή σκέψη και δράση αλλά και, πως τίποτα τελικά δεν είναι τυχαίο. Κάθε άνθρωπος έρχεται στην ζωή μας για να αφήσει και να πάρει κάτι και ακόμη πως κάθε αστοχία και δυσκολία μπορεί να γεννήσει τα πιο όμορφα πράγματα. Το σίγουρο είναι πως το μίσος μόνο δεινά προκαλεί. Ωστόσο κάθε τι αληθινό που γίνεται με αγάπη, από όσα δεινά και να περάσει, πάντα αληθινό θα παραμένει. Και θα αντέχει και στον χρόνο...Μυθιστόρημα - Ημερολόγιο θα το χαρακτήριζα Υπέροχο - Συγκλονιστικό - Ζωντανό

Η πένα του Κώστα Κρομμύδα στο πρώτο του μυθιστόρημα με τίτλο «Η ζωή που έλειπε», σπάει τον κώδικα των συναισθημάτων και λειτουργεί σαν μετρητής στο καθένα από αυτά. Αληθινά γεγονότα που λες και τα καταγράφει, μέσα από καθρέφτη. Έναν καθρέφτη παραμορφωτικό αλλά όχι πάντα τον ίδιο. (δηλ.με την ίδια παραμόρφωση) Έναν καθρέφτη που ο εκάστοτε αναγνώστης τοποθετεί νοερά ανάμεσα σ’ αυτόν και το βιβλίο. Κάθε υποκειμενικό συναίσθημα μετατρέπεται σε αντικειμενικό κι ο αναγνώστης, λαίμαργα, το βιώνει σε κάθε νευρώνα του εγκεφάλου του. Οι σελίδες γυρίζουν μόνες τους, μηχανικά… μιας κι ο αναγνώστης, παύει να διαβάζει και κυριολεκτικά βιώνει. Από τις πρώτες κιόλας σελίδες, καταλαβαίνεις πως δεν θ’ αφήσεις απ’ τα χέρια σου το βιβλίο, παρά μόνο όταν ο καθρέφτης σου σπάσει σε χίλια κομμάτια. Παρά μόνο όταν η ιστορία ολοκληρωθεί και ο μετρητής συναισθημάτων χτυπήσει κόκκινο. Λιτό και απέριττο κείμενο, όπως ακριβώς μας έχει συνηθίσει τώρα πια ο Συγγραφέας. Με την γνώριμη συστολή σε κάθε στιγμή έντασης, που με μαγικό τρόπο αντί να την μειώσει την απογειώνει. Όπως απογειώνεται ο πόθος για κάθε τι που δεν σου δίνεται με αντάλλαγμα.Υ. Γ. : Αποκλείω την περίπτωση να ταυτίζεται ο Συγγραφέας με τον Δημήτρη της ιστορίας. Στον δικό μου καθρέφτη, νομίζω πως είναι ο Μανώλης! Σοφία Δερέ

Πάντα οι ιστορίες που αφορούσαν τον πόλεμο του 1940 μου κινούσαν το ενδιαφέρον και μου δημιουργούσαν πολλά έντονα συναισθήματα.Η "Ζωή που έλειπε" είναι ένα βιβλίο που όσο καλά πράγματα και να πω παρακάτω, δεν φτάνουν.Μια ακόμη καλογραμμένη ιστορία με σεβασμό στα πρόσωπα και στα γεγονότα της εποχής. Μια αληθινή ιστορία αγάπης που κάλλιστα θα μπορούσε να γίνει κινηματογραφική ταινία. Ο τρόπος γραφής σε ταξιδεύει και η εναλλαγή του από την μία εποχή στην άλλη, σε κρατά συνεχώς σε εγρήγορση. Κατά την γνώμη μου είναι ίσως το καλύτερο βιβλίο του κυρίου Κρομμύδα, και ένα από τα αγαπημένα μου βιβλία.Το συστήνω ανεπιφύλακτα σε όλους!!!

Διάβασα το βιβλίο "Η ζωή που έλειπε" και μου άρεσε ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ!!!!!Ήταν τόσο ζωντανή η ιστορία μπροστά μου ,που ήταν σαν να την "έβλεπα σε ταινία" - νομίζω πως θα γινόταν πολύ ωραία ταινία!!- Λαμβάνοντας υπόψη πως πρόκειται για αληθινή ιστορία ,η συγκίνηση μεγαλώνει και η αγωνία κρατάει μέχρι το τέλος!Παντρεμένα όμορφα τα αληθινά στοιχεία με την μυθοπλασία , σαν ρομαντικό κορίτσι που είμαι μου άρεσαν οι σκηνές που εμφανιζόταν το άλογο στον Δημήτρη μόνο

Αυτό το βιβλίο με προσέλκυσε από την πρώτη στιγμή που το είδα·η φινετσάτη φωτογραφία στο εξώφυλλο, ο μυστηριώδης τίτλος του με προέτρεπαν να διαβάσω το οπισθόφυλλο...Είναι το πρώτο που διάβασα από τον κύριο Κρομμύδα και ομολογώ πως σύντομα θα διαβάσω και τα υπόλοιπα. Το διάβασα μέσα σε μία μέρα! Δεν μπορούσα να το αφήσω από τα χέρια μου.Η ιστορία είναι ιδιαίτερη και πολύ δυνατή. Η αφήγηση εναλλάσσεται μεταξύ πρωτοπρόσωπης και τριτοπρόσωπης και με αυτό το τρόπο η ιστορία κυλάει χωρίς να κουράζει τον αναγνώστη και χωρίς να υπάρχουν άσκοπες επαναλήψεις.Ένιωσα πολλά συναισθήματα διαβάζοντάς το... Με άγγιξε και με συγκίνησε βαθιά η δύναμη του έρωτα και της αγάπης. Προτείνω να το διαβάσουν όσοι δεν το έχουν κάνει ήδη. Είναι ένα βιβλίο που αξίζει να έχουμε στη βιβλιοθήκη μας.

Η πένα του Κώστα Κρομμύδα στο πρώτο του μυθιστόρημα με τίτλο «Η ζωή που έλειπε», σπάει τον κώδικα των συναισθημάτων και λειτουργεί σαν μετρητής στο καθένα από αυτά. Αληθινά γεγονότα που λες και τα καταγράφει, μέσα από καθρέφτη. Έναν καθρέφτη παραμορφωτικό αλλά όχι πάντα τον ίδιο. (δηλ.με την ίδια παραμόρφωση) Έναν καθρέφτη που ο εκάστοτε αναγνώστης τοποθετεί νοερά ανάμεσα σ’ αυτόν και το βιβλίο. Κάθε υποκειμενικό συναίσθημα μετατρέπεται σε αντικειμενικό κι ο αναγνώστης, λαίμαργα, το βιώνει σε κάθε νευρώνα του εγκεφάλου του. Οι σελίδες γυρίζουν μόνες τους, μηχανικά… μιας κι ο αναγνώστης, παύει να διαβάζει και κυριολεκτικά βιώνει. Από τις πρώτες κιόλας σελίδες, καταλαβαίνεις πως δεν θ’ αφήσεις απ’ τα χέρια σου το βιβλίο, παρά μόνο όταν ο καθρέφτης σου σπάσει σε χίλια κομμάτια. Παρά μόνο όταν η ιστορία ολοκληρωθεί και ο μετρητής συναισθημάτων χτυπήσει κόκκινο. Λιτό και απέριττο κείμενο, όπως ακριβώς μας έχει συνηθίσει τώρα πια ο Συγγραφέας. Με την γνώριμη συστολή σε κάθε στιγμή έντασης, που με μαγικό τρόπο αντί να την μειώσει την απογειώνει. Όπως απογειώνεται ο πόθος για κάθε τι που δεν σου δίνεται με αντάλλαγμα.Υ. Γ. : Αποκλείω την περίπτωση να ταυτίζεται ο Συγγραφέας με τον Δημήτρη της ιστορίας. Στον δικό μου καθρέφτη, νομίζω πως είναι ο Μανώλης!